Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης*
Δεν είναι που εντυπωσιάστηκα. Προσωπικά. Ούτε που δεν
περίμενα, πως με κάτι σίγουρα ξεχωριστό θα έδινε το διαχρονικό παρόν του σε
«ζωντανές επετείους», όπως αυτή της Πρωτομαγιάς. Το ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ. Παρά τις
αντικειμενικά, πολλές, δυσκολίες.
Η Πλατεία Συντάγματος και όχι μόνο, έζησε, ένιωσε, για άλλη
μια φορά τι σημαίνει, συνέπεια, πειθαρχία, αποφασιστικότητα, παρουσία, φαντασία
στον αγώνα. Σοβαρότητα στην εκτίμηση των συνθηκών και των καταστάσεων.
Υπεθυνότητα.
Και πώς όσο υπάρχουνε άνθρωποι που ξεπερνάνε, μπροστά στην
ευθύνη, το καθήκον, σε αγώνες και παρουσίες την ύπαρξή τους... τότε υπάρχει
ΕΛΠΙΔΑ. Για το παιδί, για την γυναίκα, για τον γέροντα, για τον μετανάστη. Για
τον άνθρωπο.
Είναι που ένιωσα για άλλη μια φορά πολύ ωραία όταν –εγώ ο
ελάχιστος- δέχθηκα δεκάδες –ναι, ναι...- τηλεφωνήματα από συνδημότες,
συμπολίτες μου (Αγιοι Ανάργυροι) που εκφράζανε τον εντυπωσιασμό τους για την
μοναδικά ξεχωριστή – συνεπή παρουσία του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα.
Συμπολίτες και συνδημότες που δεν βρίσκονται κοντά στον χώρο
του ΚΚΕ ή του ΠΑΜΕ.
Και αυτό... είπα και λέω πως... κάτι λέει. Για το ποιος
αληθινά είναι αυτός που λέει... Και το πιστεύει και αγωνίζεται να το κάνει πράξη.
Έχει ο καιρός, γυρίσματα...
*Συνταξιούχος. Ιστορικό στέλεχος της Βιομηχανίας της ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ σε
ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ και MINOS – EMI. Συγγραφέας του
βιβλίου «Με αφορμή την ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ. Η Βιομηχανία της δισκογραφίας στην Ελλάδα κατά τον 20 ο αιώνα». Εκδόσεις ΚΨΜ
